Mijn bevallingsverhaal

hierbij mijn bevalverhaal.


Ik was op 18-11-2012 uitgerekend van ons eerste kindje.


Die week ervoor liep al de hele week in het ziekenhuis omdat ik gigantisch veel vocht vast hield.


Ik had mijn zoontje ook al bijna de hele week niet gevoeld.


Ze zeiden steeds er is niets aan de hand en we laten je gewoon lopen.


Maar mijn gevoel zei wat anders.


Mijn bloeddruk werd ook steeds hoger.


17-11-12 waren mijn benen zo opgeblazen van het vocht dat ik het gevoel had dat mijn huid zou gaan scheuren.


Had mijn moeder gebeld om te vragen wat ik moest doen.


Omdat de verloskundige helemaal niets deden en me steeds naar huis stuurden moest ik van haar naar de hap bellen.


Dit was om ongeveer 10 uur a half 11 savonds.


Ik zei tegen me man van ik ga ff naar de hap en ben zo terug want ik was ervan overtuigd dat ze me benen gingen inzwachtelen en dat ik terug naar huis mocht.


Ze schrokken heel erg van mij toen ik daar aan kwam omdat ik zo opgeblazen was.


Ze hebben direct me bloeddruk gemeten die was 150/105.


Moest me plas inleveren daar werden eiwitten in gevonden.


Blijkbaar hebben ze direct overleg gedaan met de gyneacoloog en moest direct blijven.


Me man direct gebeld die schrok heel erg en is direct gekomen.


Ik mocht geen contact meer met de buitenwereld en mocht geen tv kijken niet naar de radio luisteren of boekjes lezen.


Ik moest absolute rust houden om me bloeddruk naar beneden te krijgen.


Ze gingen me de volgende dag direct inleiden.


Ze hebben smorgens om half 9 gel ingebracht die direct begon te werken.


Ik werd daarna naar de kraamafdeling gebracht.


De weeen deden geen zeer maar moest ze af en toe wel weg puffen.


Smiddags kreeg ik weer gel ingebracht.


Ondertussen had ik ook al 2 keer onder de douche gestaan om de weeen te kunnen opvangen.


Ik mocht niet lopen of wat dan ook.


Ik had buik/rug en been weeen.


Savonds zat er nog niet echt vooruitgang in.


Wel weer aangegeven dat ik mijn baby nog niet gevoeld had die dag.


Mijn man had ik rond half 12 naar huis gestuurd zodat hij kon slapen want ik verwachte dat dit nog wel ff zou duren.


Me man was net een paar minuten weg en de verloskundige kwam naar me toe om te zeggen dat ik rekening moest houden met een keizersnede.


Mijn zoontje zijn hartslag daalde namelijk iedere keer als ik een wee had en konden zien dat het inderdaad niet goed ging.


Ik direct mijn man een sms gestuurd dat hij paraat moest blijven staan.


Ze vroegen of ik ff in bad wilde gaan liggen en dit heb ik met beide handen aangenomen.


Heb een uur heerlijk in bad gezeten met aromatherapie en kon redelijk ontspannen.


De weeen werden wel heftiger toen ik uit bad kwam.


Ze wilde met direct weer aan de ctg leggen en toch maar ff kijken hoever ik stond omdat ze toch meer pijn begonnen te doen de weeen.


Ik zat aan 4cm ondertussen.


Na een uur aan de ctg kwam de verloskundige dat ik direct mijn man moest bellen omdat ik met spoed naar de ok moest.


Het ging niet goed met de baby.


Omdat me zus ook bij de bevalling aanwezig zou zijn heb ik die ook direct gebeld.


Ze gingen me klaar maken voor naar de ok te brengen.


Ik zei dat ik nog wel ff moest plassen voordat ik naar de ok zou moeten.


Toen ze me recht zetten voelde ik ineens allemaal vocht lopen.


Ik dacht dat ik geplast had dus zei al direct van sorry hiervoor.


Blijkbaar waren mijn vliezen gebroken en ze zagen direct waarom het niet goed ging met mijn zoontje.


Hij had in het vruchtwater gepoept.


Op dit moment kwam mijn zus net binnen en had nog snel een foto van de ctg apparaat gemaakt voordat ze me loskoppelde.


Het is goed dat ik dit op dat moment niet gezien had want mijn zoontje zijn hartslag daalde ontzettend laag.


Ik werd al naar de lift gebracht toen me zus met spoed naar mijn man belde om te vragen waar hij was.


Hij heeft hard gerend om nog op tijd te zijn voor mee naar de ok te gaan.


Mijn man kreeg zijn speciale pak aan en ik werd ondertussen gereed gemaakt voor de ruggenprik.


Ik was hier echter ontzettend bang voor.


Toen deze werd gezet kreeg ik een gigantische schok door mijn been heen waar ik van schrok.


Ik was ook helemaal aan het shaken en huilen van alle spanning en paniek.


Ondertussen was mijn man naast me komen zitten.


Ze vroegen of ik me been wilde optillen.


Dit was geen probleem die kon ik zonder moeite optillen.


Terwijl dit eigenlijk helemaal niet mag.


Mijn weeen voelde ik gelukkig niet meer want vanaf dat mijn vliezen waren gebroken was ik in een weeenstorm beland.


Toen gingen ze snijden.


Zodra ze het mes in mijn buik zette heb ik het uitgegild.


Ik voelde het mes zo mijn buik in gaan.


Ze hadden zoiets van ok dit is niet goed.


Ze hadden daarna nog een minuutje gewacht en opnieuw gingen ze snijden.


Opnieuw gilde ik het uit van de pijn.


Weer voelde ik het mes in mijn buik gaan.


Vanaf toen was er paniek omdat het niet goed ging met de baby.


Mijn man werd met spoed de ok af geduwd en voordat ik het wist was ik onder algehele narcose.


Gelukkig zijn er foto’s gemaakt tijdens de geboorte zodat ik toch de geboorte kon zien.


Uiteindelijk werd ik terug wakker op de uitslaapkamer.


Ze zeiden van uw man komt zo met uw zoontje.


Ik had zoiets van ok is hij al geboren dan.


Blijkbaar heb ik mijn zoontje op de uitslaapkamer in mijn armen gehad dit weet ik echter niet meer.


Ik ben ongeveer 7 uur kwijt vanaf de geboorte.


Ik weet met vlagen dat ik gewassen werd en dat me moeder in het deurgat stond maar verder herinner ik me helemaal niets meer.


Ik weet niet wanneer ik hem voor het eerst heb vastgehouden.


Wanneer ik hem voor het eerst aan de borst heb gehad.


Ik heb het hier ontzettend moeilijk mee gehad.


En nog steeds.